مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
این روستا مدرسه ای ندارد و دانش اموزان برای تحصیل مجبورند به روستای همسایه بروند، اما چون میان این دو روستا رودخانه قرار دارد تنها راه عبور از آن استفاده از وسیله ای به نام جره است که بربالای رودخانه قرار دارد.
ظاهرا داستان عبور از رودخانه با گرگر تمامی ندارد و فقط نیزمخصوص روستای گاودانه نیست و نخواهد بود.زیرا به لطف وکمک رسانه های مجازی روز به روز از ماهیت این روستاها و کمبودها و سختی های مردمانش پرده برداری می شود .
در چند روز گذشته عکسی در فضای مجازی منتشر شده بود که دانش آموزی را با روپوش مدرسه و کوله پشتی در حال عبور از رودخانه مواج و خروشان آن هم با استفاده از یک طناب پوسیده نشان می داد.
این روستا که به لحاظ محدوده جغرافیایی جزو استان کهگیلویه و بویراحمد محسوب می شود دارای مدرسه نیست و دانش آموزانش مجبورند برای رفتن به مدرسه هر روز راه طولانی و سختی را تا روستای انجو طی کنند و چون میان این دو روستا رودخانه قرار دارد تنها راه عبور از آن استفاده از وسیله ای به نام جره است که بربالای رودخانه قرار دارد .تصور اینکه چگونه این دانش آموزان برای رفتن به مدرسه از این وسیله ارتباطی بربالای رودخانه ای خروشان آویزان می شوند و خود را به هزار مشقت وسختی به آن طرف رودخانه می رسانند چندان آسان نیست چه برسد به اینکه در عمل آن هم توسط چند کودک بخواهد انجام شود.
حاتم خالدی رئیس آموزش و پرورش عشایری چهارمحال و بختیاری در گفت وگو با جام جم آنلاین در این باره اظهارداشت:در مجاورت روستای انجو از توابع بخش مرکزی شهرستان لردگان روستایی قرار دارد که به لحاظ جغرافیایی متعلق به استان کهگیلویه وبویر احمد است .و بیش از دو الی سه خانوار نیز در آن زندگی نمی کنند .از آنجا که تعداد دانش آموزان این روستا زیر ۵ نفر است بنابراین آموزش وپرورش استان نیز به لحاظ قانونی موظف به تشکیل مدرسه در این روستا نیست لذا دانش آموزان این روستا که تعداد آنها ۲الی ۳ نفر هستند مجبورند برای تحصیل به روستای انجو مراجعه کنند .
وی افزود :ارتباط این دو روستا به دلیل وجود رودخانه با وسیله ای به نام جره امکانپذیر است زیرا پلی بر روی این رودخانه قرار ندارد.برای همین این دانش آموزان مجبورند هر روز دو مرتبه از این وسیله استفاده کنند.
خالدی با اشاره به اینکه عبور از این رودخانه آن هم با آن وسیله بسیار خطرساز است گفت:خوشبختانه تا کنون مشکلی برای این دانش آموزان پیش نیامده ولی باید جلوی خطر را گرفت .لذا مسئولین ذیربط یا باید برای ساخت پل اقدام کنند و یا حداقل با صرف هزینه بسیار اندک در حد ۱۰ الی ۱۵ میلیون تومان این وسیله ارتباطی را ایمن سازی کنند.
وی در پاسخ به این پرسش که چرا آموزش وپرورش استان در این خصوص اقدامی نمی کند ،افزود:ایجاد یک راه ارتباطی مطمئن بر عهده آموزش وپرورش نیست و حتی چنین بودجه ای را هم ندارد باید مسئولین وزارت راه در این خصوص اقدامات لازم را انجام دهند.
به گفته رییس آموزش وپرورش عشایری چهارمحال وبختیاری ، در سال تحصیلی جدید نیز امکان افزایش تعداد دانش اموزان این روستا وجود ندارد زیرا درغیر صورت آموزش وپرورش استان حتما برای احداث مدرسه ای در این روستا اقدام خواهد کرد.
روستای گاودانه که چند سال گذشته سوزه خبری رسانه ها شده بود یکی از روستاهای کهگیلویه و بویراحمد است که به دلیل فقدان یک پل عابر پیاده برروی رودخانه مارون ،تمامی رفت و آمدهای مردم به دهستان های قلعه گل و قلعه دختر از روی رودخانه آن هم با تله کابین دستی انجام می شد. آز آنجا که حرکت این تله کابین باید توسط دست انجام می شد لذا به هنگام عبور از رودخانه بسیاری از اهالی روستا دچار حادثه قطع انگشتان دست شده بودند که خوشبختانه با رسانه ای شدن این موضوع مسئولین استان اقدام به ایمن سازی این وسیله نقلیه کردند.