چرا میمون ها قادر به صحبت کردن نیستند؟

چرا میمون ها قادر به صحبت کردن نیستند؟

به گزارش ایسنا و به نقل از ساینس آلرت، میمون‌ها مانند ما انسان‌ها نخستی‌سانان یا نخستی‌های اجتماعی، هوشمند و غیر آرام هستند.

میمون‌های ماکاک رزوس فریاد زده، صداهای زمزمه مانند از خود در آورده، گریه و زاری کرده و جیغ می‌زنند.

ماکاک‌های نوزاد صداهایی را از خود در می‌آورند که اصطلاحا gecker نام دارد.

میمون رزوس یا ماکاک رزوس یکی از انواع میمون‌ها است که در جنوب، شرق و جنوب شرقی آسیا زندگی می‌کند. رزوس به جهت نگهداری آسان در اسارت و استفاده گسترده در باغ وحش‌ها، آزمایشگاه‌ها و به عنوان حیوان خانگی از شناخته‌ شده‌ترین انواع میمون است.

با وجود تمامی صداهایی که این موجودات از خود در می‌آورند، هیچ یک از نخستی‌سانان حتی شامپانزه‌ها و بونوبوها یا شامپانزه‌های کوتوله که شباهت زیادی به ما دارند نیز نمی‌توانند صداهای واضح و صدایی را که ما به عنوان گفتار از آن استفاده می‌کنیم ایجاد کنند.

دانشمندان تصریح کردند که دو نکته احتمالی وجود دارد: یکی اینکه مغز در موجوداتی غیر از انسان به گونه‌ای طراحی نشده که توانایی صحبت داشته باشند دوم اینکه نای آنها به شکل نادرستی شکل گرفته است.

فیلیپ لیبرمن، استاد برجسته علوم انسان شناسی و علوم شناختی و زبانی در دانشگاه براون، چند سالی است که به دنبال بررسی این موضوع است.

لیبرمن و همکارانش در آزمایشات پیشگامانه‌ای که در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ بر روی ماکاک‌های رزوس انجام دادند، دریافتند که مشکل از حنجره میمون‌ها است.

آنها نتیجه گرفتند که ماکاک‌ها فاقد مجرای صوتی “فوق چاکنایی”(فضایی که در انسان‌ها از دهان شروع شده و از قوس زبان به گلو پیوند می خورد) کافی هستند.

 

چاکنای(glottis) دهانه یا مدخل نای است که پرده‌های صوتی در آن قرار دارند. به تعریف زبان‌شناسی چاکنای، فاصله میان پرده‌های صوتی است.

حتی اگر مغز یک میمون دارای سیم کشی صحیحی برای صحبت کردن باشد، مجرای صوتی میمون به سادگی نمی‌تواند صداهای کافی برای صحبت کردن را تولید کند.

پروفسور تکامسه فیچ،استاد زیست شناسی شناختی در دانشگاه وین، اظهار کرد: در میان کارشناسان در زمینه تکامل گفتار، این ایده رایج بوده اما فراگیر نیست. اما در بین زیست شناسان، انسان شناسان و روانشناسان، بسیار فراگیر بوده و هنوز هم وجود دارد.

به تازگی، این مسئله که “چرا میمون‌ها نمی توانند صحبت کنند” در میان دانشمندان به یک بحث جدی تبدیل شده است.

در ماه دسامبر، فیچ و همکارانش مقاله ای را در زمینه پیشرفت‌های علمی منتشر کردند که با این عنوان مطرح شد: “مجرای صوتی میمون‌ها آماده صحبت کردن است.”

پس از آن لیبرمن مقاله‌ای را در همان مجله منتشر کرد و پاسخ فیچ و همکارانش را داد.

 

لیبرمن در پژوهش خود که در سال ۱۹۶۹ به چاپ رسیده می گوید: “ما پژوهش خود را با یک ماکاک رزوس آغاز کرده و شروع به بررسی محدودیت‌های آناتومیک این حیوان کردیم. محققان یک نمونه گچی از حنجره میمون ماکاک که به طور طبیعی جان خود را از دست داده بود را ساختند.

محققان کار خود را با یک میمون زنده اما آرام شروع کرده و زبان حیوان را دستکاری کردند و موقعیت‌هایی که می‌توانست بوجود آورد را ثبت کردند. آنها با استفاده از این اطلاعات، محدوده صدای گفتاری میمون را برآورد کردند.

محدوده گفتار این حیوان بسیار کوچکتر از یک انسان بود و این پژوهش نشان داد که یک ماکاک نمی‌تواند حروف صدادار مانند E کشیده و طولانی که در اکثر زبان‌ها رایج است را تولید کند.

محققان این کار را با گرفتن فیلم‌های اشعه ایکس از نوزاد انسان انجام دادند که زبانشان در هنگام تولد شبیه به میمون‌ها بوده اما در زمان رشد به سمت گلو حرکت می‌کند.

 

علاوه بر این، لیبرمن معتقد است که مجراهای صوتی ناندرتال نیز شبیه به نوزاد انسان است. لیبرمن اظهار کرد، محدوده صحبت ناندرتال‌ها محدود بوده و آنها نمی‌توانستند به وضوح یک فرد بالغ صحبت کنند.

از سال ۱۹۸۰ لیبرمن بر مغز نخستی سانان تمرکز کرده و در اوایل سال ۱۹۶۸، پژوهش او نشان داد که مغز نخستی سانان غیر از انسان توانایی برقراری ارتباط کلامی پیچیده را ندارد.

در دسامبر ۲۰۱۶، گروهی از زیست شناسان شناختی و انسان شناسان، تحقیقات لیبرمن در زمینه ماکاک را با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته تکرار کردند.

در میان نویسندگان این مطالعه، فیچ دانشجوی فارغ التحصیل لیبرمن بود. تفاوت کلیدی در کار اخیر این بود که فیچ و همکارانش فیلم‌هایی اشعه ایکس از ماکاک‌های زنده را در هنگام ایجاد سر و صدا و یا جویدن از آنها گرفتند.

 

بارت د بوئر، نویسنده تحقیق سال ۲۰۱۶ و متخصص تکامل گویش در دانشگاه وریج در بروکسل، گفت: ما از تحقیق جدید اطلاعات بسیار بیشتری نسبت به نمونه‌های گچ یا سیلیکونی که در دهه قبل انجام شده بود، به دست آوردیم.

 

 

 

این پژوهش نشان دهنده طیف وسیعی از صداهایی است که میمون‌ها توانایی ایجاد آن را دارند.

 

این محققان با استفاده از ۹۹ تصویر رادیولوژی از مجراهای آوازی ماکاک رزوس، فضای سه بعدی دهان و حنجره این میمون را شبیه سازی کردند.

 

محققان با تعیین میزان جریان هوایی که در این فضا وجود دارد، یک طیف فرضی از صداهای گفتاری ایجاد کردند که میمون‌ها می‌توانند تولید کنند. آنها به این نتیجه رسیدند که پتانسیل آوایی ماکاک‌ها، هشت برابر بیشتر از  آن چیزی است که در سال ۱۹۶۹ تصور می‌شد.

 

دانشمندان عبارت “آیا با من ازدواج خواهی کرد؟” را همانطور که توسط میمون ماکاک ادا می‌شود، تولید کردند.

 

این کلمات عجیب و غریب بودند، اما نویسندگان ادعا می‌کنند که به عنوان زبان انگلیسی با لهجه خارجی کمی قابل درک است.(صدایی شبیه به صدای گولوم در “ارباب حلقه‌ها”که در زمان خفه شدن سعی داشت تا صحبت کند.)

 

بارت د بوئر اظهار کرد: این بدان معناست که پیشتر محدوده گفتاری و کلماتی که این حیوانات توانایی ایجاد آن را دارند دستکم گرفته شده است.

 

وی افزود: اگر ما واقعا می‌خواهیم مبانی گفتار را درک کنیم، باید تحقیقات خود را بر روی تکامل شناخت متمرکز کنیم.

 

د بوئر گفت: واکنش به این تحقیق در میان کارشناسانی که در حال بررسی تکامل گفتار هستند “واقعا مثبت و حمایت کننده بود.” (به استثنای لیبرمن)

 

در این سال‌ها، این ایده که شناخت مهم تر از آناتومی آوازی است، در میان متخصصان تکاملی در حال افزایش است.

 

در زمان انتشار مقاله در سال ۲۰۱۶، جان اسلینگ، زبان شناس در دانشگاه ویکتوریا کانادا که در این پژوهش دخالتی نداشت، به مجله ساینس گفت: “این پژوهش جدید قطعا نشان می‌دهد که مجرای صوتی ماکاک ظرفیتی بیشتر از آنچه قبلا تصور می‌شد را دارد.

 

آنا بارنی، یک مهندس زیست پزشکی آکوستیک در دانشگاه ساوث همپتون در انگلستان که او نیز در این تحقیق دخالتی نداشت، به نیویورک تایمز گفت که تحقیق جدید قانع کننده است اما پرسش‌هایی مانند عدم وجود حروف بی صدا در ماکاک‌ را مطرح می‌کند. آنچه که آنها در این پژوهش نشان داده اند این است که میمون‌ها قابلیت ادای حروف صدادار را دارند، نه اینکه بتوانند صحبت کنند.

 

برای لیبرمن، پژوهش سال ۲۰۱۶، نه تنها جنبه تکذیب نداشت بلکه تایید موارد پیشین بود. وی اظهار کرد : هیچ چیز جدیدی در مقاله فیچ به جز یک سری از اشتباهات با قصد فریب دادن مردم وجود ندارد.

 

چیزی که واضح است این است که میمون‌ها هنوز نمی‌توانند صدای بلند E برای مثال در کلماتی مانند see و beet را ادا کنند.

 

آنها هنوز صوتی به صورت ee(ای) نداشته و به ندرت می‌توانند اصواتی مانند oo(او) و aa(آ) را ادا کنند.

 

او می‌گوید E کشیده دارای وضعیت خاصی در بین صداها بوده و در واقع، تحقیقات نشان می‌دهد که ابعاد بدنی یک فرد براساس صدای بلند(E) که می‌تواند ادا کند محاسبه می‌شود.

 

انسانها برای تولید E کشیده، زبان خود را به نحوی حرکت می‌دهند که یک حفره بزرگ پشت حنجره ایجاد می‌شود.

 

انجام این کار حیوانات به علت صافی زبان آنها امکان پذیر نیست و برای انجام این کار باید زبان آنها نصف شود که این امر مطمئنا غیر ممکن است.

 

بارت د بوئر خاطرنشان کرد که Eطولانی مختص انسان‌ها بوده و در گوشه ای از محیط آکوستیک حنجره انسان جای می‌گیرد و دلیل اینکه میمون‌ها نمی‌توانند این صدا را ادا کنند، همین تفاوت است.

 

هنوز هم بحث‌هایی بر سر چرایی این موضوع وجود داشته و دانشمندان در حال بررسی برای رسیدن به یک نتیجه واحد و قطعی هستند.

 

به رغم چندین دهه تحقیق و بررسی، توانایی صحبت کردن میمون‌ها در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است.

 

این پژوهش در The Washington Post منتشر شده است.