در ماههای گذشته اختلالات شبکه شاد و از آن مهمتر دسترسی نداشتن بخش قابل توجهی از کودکان و نوجوانان به ابزارهای هوشمند، بسیاری از دانشآموزان و خانوادههایشان را ناشاد کرده است، اما مسؤولان دستگاه اجرایی توجه لازم را به این مساله ندارند و با گذشت یک ماه از زمان بازگشایی مدارس، هیچ اقدام موثری برای حل این معضل انجام ندادهاند.
در این میان به نظر میرسد مهمترین عاملی که باعث تداوم مشکل دسترسی نداشتن میلیونها دانشآموز مملکت به گوشی یا تبلت هوشمند شده، کسری بودجه وزارت آموزش و پرورش نیست، بلکه تعلل این وزارتخانه و دیگر دستگاههای دولتی در فراهم کردن ساز و کار اجرایی لازم برای ورود افراد و سازمانهای خیریه به حل این مشکل است؛ چراکه این وزارتخانه از ماهها پیش اعلام کرده بودجه لازم را برای خرید ابزارهای هوشمند در اختیار ندارد و از خیران برای حضور در این صحنه دعوت کرد، در این میان بسیاری از نهادهای عمومی از جمله کمیته امداد امام خمینی (ره) و بنیاد برکت هم اعلام کردهاند آمادهاند برای تهیه گوشی و تبلت دانشآموزان محروم پای کار بیایند، اما در عمل به جز برخی پویشهای کوچک مردمی هیچ گام محکمی در راستای حل این مشکل برداشته نشده است؛زیرا نه دولت برای جذب خیران فرهنگسازی لازم را انجام داده و نه خود وزارت آموزش و پرورش بستر مطلوبی برای حضور همگانی مردم در این پویشها فراهم کرده است، وگرنه ایرانیان نشان دادهاند حتی اگر دولت بودجه کافی برای تهیه امکانات تحصیلی لازم برای دانشآموزان مناطق محروم را در اختیار نداشته باشد، آنها حاضرند برای رفع محرومیتها به هر شکل ممکن پای کار بیایند و این مسأله نیز با اراده همگانی قابل حل است.
اکنون نیز دیگر زمان تعلل نیست، زیرا آمارها حکایت از این دارد که بین
۵/۳ تا چهار میلیون نفر از دانشآموزان کشور به دلیل دسترسی نداشتن به گوشی، تبلت و اینترنت پرسرعت نمیتوانند در کلاسهای مجازی شرکت کنند. خانوادههای اغلب این دانشآموزان نیز یا ساکن مناطق روستایی هستند یا در حاشیه شهرهای بزرگ سکونت دارند و بههیچوجه از امکانات مالی کافی برای تهیه این ابزارها برخوردار نیستند. اگر هم این وضعیت ادامه پیدا کند، بخش زیادی از این دانشآموزان خواهناخواه ناچار به ترک تحصیل میشوند. این در حالی است که در سال تحصیلی گذشته هم -که فقط بخشی از آن در دوره شیوع کرونا قرار داشت- طبق آمارهای رسمی وزارت آموزشوپرورش، حدود ۱۵۰ هزار دانشآموز از تحصیل بازماندند و البته آمارهای غیررسمی از محرومیت حدود یکمیلیون دانشآموز از تحصیل در آن سال حکایت داشت. امسال هم اگر قرار باشد وضیعت همهگیری کرونا به همین شکل ادامه پیدا کند و دانشآموزان مناطق محروم و روستایی همچنان امکانات حضور در کلاسهای مجازی را نداشته باشند، قطعا آمار بازماندگان از تحصیل چند برابر میشود و تبعات خطرناکی در انتظار آموزشوپرورش عمومی کشورمان خواهد بود. راهحل این مشکل نیز فقط تشکیل بسیجی همگانی جهت تهیه امکانات و ابزارهای آموزشی لازم برای دانشآموزان کمبضاعت است، اما متأسفانه برخی مسؤولان ارشد دستگاه اجرایی گویی خود را در یک شرایط ایزوله قرنطینه کرده و اخبار واقعی سطح جامعه به آنها نمیرسد و به همین دلیل نمیتوانند برای حل مشکلات مردم تصمیم درستی بگیرند.