بعد از حضور بهنوش طباطبایی به عنوان مدل تبلیغاتی یک برند لباس چرم او در مصاحبه اخیرشبا مجله فیلم برای دفاع از این کارش گفت: اتفاقا این کار خیلی به محیط زیست ما کمک میکند. همانطور که ما به قصابی میرویم و گوشت میخریم، چرا آن زمان نمیگوییم خوردن گوشت به قیمت کشتهشدن یک حیوان است؟ اتفاقاً خیلی برای محیط زیست خوب است که آن پشم و پوست حیوانی که برای مصارف گوشتی، کشته شده را استفاده کنیم تا روی زمین باقی نماند. چون تولید میکروب میکند و اتفاقات بدی را رقم میزند. این پوست و … باید بروند در یک سیستم دیگری استفاده شوند.
ایسنا در انتقاد از صحبت های این بازیگر نوشته:شاید بیشتر ما فکر کنیم که چرم، همیشه محصول جانبی صنعت گوشت و لبنیات است اما این مسئله چندان صادق نیست. گاهی چرم، هدف اصلی برای پرورش حیوانات است. مثلاً ۸۰ درصد سود صنعت پررونق پرورش شترمرغ در آفریقای جنوبی از فروش چرم شترمرغ به دست میآید و گوشت، محصول ثانویه است.
صنعت چرم تبعات منفی زیادی برای محیط زیست ما دارد. امروزه برای دباغی و تبدیل پوست به چرم نهایی، از مواد بسیار خطرناکتری مانند فرمالدهید، مشتقات قطران ذغال سنگ و همچنین نمکهای معدنی، روغنها، رنگها و مواد ثابتکننده که برخی شامل ترکیبات سیانید هستند، استفاده میشود.
بیشتر حیواناتی که پوست آنها در صنعت چرم مورد استفاده قرار میگیرد، پرورش داده میشوند. حیوانات پرورشی شامل حیواناتی مانند گاو، گوسفند، بز، اسب، خوک، سوسمار، مار، شترمرغ و … هستند.حیوانات اهلی، معمولاً از دامداری صنعتی میآیند؛ جایی که حیوانات از بدو تولد از طبیعیترین حقوق خود مانند هوای آزاد، نور طبیعی و.. محروم هستند و انواع شکنجهها را در زندگی کوتاه و پررنج خود تجربه میکنند.علاوه بر این، محل کشتار این حیوانات معمولاً از محل پرورش آنها فاصله زیادی دارد. این حیوانات باید ساعتها و روزها در کامیونها یا کشتیها در گرسنگی، تشنگی، سرما یا گرمای طاقتفرسا سر کنند بدون آنکه فضای کافی و مناسبی برای نشستن یا خوابیدن داشته باشند. بیشتر این حیوانات، بیمار، نحیف، زخمی یا با استخوانهای شکسته به مقصد میرسند و تعدادی نیز در راه میمیرند.
اما وضعیت حیوانات وحشی پرورشی برای تولید چرم بسیار اسفبارتر است. این حیوانات از زندگی در اسارت و شرایط بد پرورشگاهها بسیار رنج میکشند و معمولاً مرگهای دردناکی را تجربه میکنند.