انسان هایی با پاهایی بسیار بلند! +تصاویر

به گزارش ایلنا، صد سال پیش چشم انداز این منطقه بسیار متفاوت بود. به جای جنگل، دشت‌های وسیعی از این کران تا آن کران کشیده شده بود.

سطح این دشت‌ها با بوته‌های کوتاه و خارهایی پوشیده شده و هرازگاهی محلی‌ها آنها را آتش می‌زدند تا فضای کافی برای چرای گوسفندان فراهم شود.

در میانه قرن نوزدهم میلادی، حدود یک میلیون گوسفند در این منطقه حضور داشتند.

گوسفندان این منطقه توسط چوپان‌هایی نگهداری می‌شدند که روی چوب‌های بلند راه می‌رفتند. استفاده از این چوب‌ها مزایای زیادی داشت.

این امر دامنه دید آنها را افزایش داده و به آنها اجازه می‌داد که گله‌های گوسفندی که در فاصله‌های دوردست قرار داشتند را رصد کنند.

ضمن اینکه این چوب‌ها قدم‌ها را بلندتر کرده و به این افراد اجازه می‌دادند که مسافت‌های طولانی‌تر را در زمان کوتاه‌تر طی کنند.

از همه مهمتر، این چوب‌ها راه رفتن در زمین‌های نرم و مرطوب مخصوصا پس از بارندگی را آسان‌تر می‌کردند.

در حقیقت، کل جمعیت لاند برای جلوگیری از فرو رفتن در زمین‌های باتلاقی این منطقه پس از باران، از این چوب‌ها استفاده می‌کردند.

انسان هایی با پاهایی بسیار بلند!

محلی‌ها این روش حمل و نقل را tchangues ( به زبان محلی اکسیتان ) یا échasse به زبان فرانسه می‌نامیدند که به معنای «پا دراز» است.

این چوب‌ها ۵ فوت ارتفاع داشته و دارای یک شانه و تسمه چرمی بودند که از پا حمایت می‌کرد. بخش پایینی چوب که روی زمین قرار می‌گرفت بزرگتر شده و گاهی با استخوان گوسفند محکم می‌شد.

چوپان همچنین چوب بلندی داشت که از آن به عنوان تکیه گاه در هنگام راه رفتن و به منزله وسیله‌ای برای هدایت گله استفاده می‌کرد.

این چوب‌ها آنقدر راحت بودند که چوپان به راحتی روی آن نشسته و اوقات خود را می‌گذراند.

این چوپانان که از کودکی به راه رفتن با این چوب‌ها انس می‌گرفتند می‌توانستند مهارت‌های خارق العاده آکروباتیک از خود نشان دهند که از آن جمله می‌توان به بلند کردن سنگی از روی زمین، چیدن گل، شبیه سازی سقوط و دوباره به حالت تعادل برگشتن و همچنین دویدن روی یک پا اشاره کرد.

در سال ۱۸۰۸، وقتی امپراتریس ژوزفین برای ملاقات ناپلئون به بندر بایون رفت، مقامات این شهر بندری تعدادی از جوانان لاند را با چوب‌هایشان برای همراهی گروه ملکه فرستادند تا آنها را سرگرم کنند.

مسابقات راه رفتن با چوب نیز بخش جدایی ناپذیری از فرهنگ روستاهای گاسکونی بود و در آنها مردان جوان در سرعت و چابکی با هم رقابت می‌کردند، حتی دخترانی که در این کار مهارت داشتند نیز در این مسابقات شرکت می‌کردند.

یکی از دفعاتی که توجه ویژه ای به این شیوه راه رفتن شد، زمانی بود که سیلون دورنون در سال ۱۸۹۱ از پاریس تا مسکو را با این چوب‌ها طی کرد، مسافتی بیش از ۲۸۰۰ کیلومتر و تنها در ۵۸ روز!

راه رفتن با چوب از میانه قرن نوزدهم میلادی رو به افول گذاشت و این موضوع با توسعه سیستماتیک درختان کاج بزرگ بود که چشم انداز این منطقه و اقتصاد محلی را تغییر دادند.

رشد درختان کاج و ناپدید شدن دشت‌ها پایان دوره گله‌داری را به همراه داشت و به همین دلیل کم‌کم تصویر چوپان‌هایی که روی چوب‌هایشان راه می‌رفتند نیز محو شد.