مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
اکثر والدین گمان می‌کنند که تنها افزایش سن مادر می‌تواند باعث بالارفتن خطر ریسک ابتلا به انواع بیماری‌ها در نوزاد شود، اما در صورتی که این چنین نیست و سن پدر نیز در ابتلای کودک به بیماری ها موثر است.
بهترین سن برای پدر شدن کدام است؟!
طبیب من : اکثر افراد گمان می‌کنند که افزایش سن مادر می‌تواند باعث بالارفتن خطر ریسک ابتلا به انواع بیماری‌ها در نوزاد شود، اما تحقیقات جدید نشان داده است که سن پدر نیز می تواند موثر باشد.
کارشناسان درجدیدترین تحقیقات خود دریافتند نوزادان پدرانی که سن آنها زیر ۲۵ یا بالای ۵۱ سال است با احتمال بیشتری به بیماری اوتیسم مبتلا می شوند.
این تحقیق توسط مرکز پژوهش و درمان اوتیسم در بیمارستان مونت سینایی در شهر نیویورک انجام شده است که بیش از ۱۵ هزار کودک و نوجوان بریتانیایی از سنین ۴ تا ۱۶ سال مورد بررسی قرار گرفتند.
اکثر والدین گمان می‌کنند که تنها افزایش سن مادر می‌تواند باعث بالارفتن خطر ریسک ابتلا به انواع بیماری‌ها در نوزاد شود، اما تحقیقات جدید نشان داده است که سن پدر نیز به همان میزان در ابتلای کودک به انواع بیماری‌ها موثر است.براساس پژوهش‌ها فرزندان مردانی که درسنین زیر ۲۵ سال یا بالای ۵۱ سال صاحب اولاد شده اند اغلب دچار مشکلاتی، چون مهارت‌های ارتباطی ضعیف از طیف اوتیسم خواهند بود.
علاوه بر اختلال اوتیسم فرزندانی که پدران سالمند دارند به دلیل کاهش انرژی پدر برای همکاری در فعالیت‌های اجتماعی، تفریح و بازی با کودک دچار مشکلات رفتاری، انزوا طلبی، کاهش اعتماد به نفس و ناتوانی در انجام فعالیت‌های گروهی می‌شوند. این دسته از کودکان معمولاٌ به مادر خود وابسته می‌شوند و ممکن است در یادگیری مهارت‌های اجتماعی با مشکل مواجه شوند.
دسته دیگر فرزندان متولد شده از پدران زیر ۲۵ سال نیز احتمال دارد با احتمال بالایی دچار اختلالات طیف اوتیسم شوند. این مطالعه نشان می‌دهد ساعت بیولوژیک بدن پدران همگام با سایر فاکتورهای ژنتیکی از جمله سن مادر، محل زیست، بیماری‌های زمینه‌ای مادر، نوع تغذیه، استرس و فشارهای عصبی، آلودگی‌ها و غیره در ابتلای نوزاد به بیماری اوتیسم موثر است.
کارشناسان بهترین سن برای صاحب فرزند شدن آقایان را در بازه زمانی ۲۶ تا ۵۰ سالگی می‌دانند. بیماری اوتیسم از طیف اختلالات روانی است که باعث معلولیت ذهنی و در برخی موارد جسمی فرد می‌شود، افراد مبتلا به این بیماری دچار ناتوانی در برقراری ارتباط با دیگران، یادگیری مهارت‌ها و زندگی طبیعی هستند، همچنین باید در تمام طول عمر تحت نظارت پزشکی و درمان‌های اختصاصی قرار بگیرند.