درسال ۱۳۰۶ ش بهدنبال تصویب مجلس شورای ملی آن زمان، فرزندان ذکور خانوادههای ایرانی، چه در داخل و چه در خارج از کشور که به سن ۲۱ سالگی پا میگذاشتند، از سوی دولت به مدت دو سال به خدمت سربازی – که آن زمان «خدمت نظام اجباری» نامیده میشد- فراخوانده شدند. جدیترین حامی این قانون، پهلوی اول بود که در آن زمان یک سالی میشد به سلطنت رسیده بود. قانون نظام اجباری گذشته از آن که مخالفت مردم برخی شهرها را برانگیخت، در اجرا نیز دچار تناقضها و دوگانگیهایی شد.