مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
محمدرضا لطفی (منتقد و کارگردان سینما) نوشت: از همان چند روز نخست بازگشایی سالن های سینما که استقبال نسبی از شنای پروانه صورت گرفت،پر واضح بود که این وضع دوام چندانی نخواهد داشت و خیلی زود این استقبال سیر نزولی پیدا خواهد کرد.فروش دو برابری یک فیلم اجتماعی از یک فیلم کمدی این فرکانس را می داد که مخاطبان عادی و انبوه که مشتری های پر و پا قرص فیلم های کمدی هستند،هنوز راضی به سینما رفتن نشده اند.
حالا آش چنان شور شده که مدیر پردیس آزادی در صورت استمرار این وضع و تعطیلی دوباره،بازگشایی مجدد را منوط به بعد از ماه صفر اعلام می کند،یا مدیر یکی از پردیس های مطرح غرب تهران از فروش کلا هشت قطعه بلیط در کل روز خبر می دهد و یا سالن هایی که حالا به هر ریسمانی چنگ می زنند تا ادامه حیات داشته باشند…حتی نمایش فیلم جوکر!
این تازه روزهای تابستان است.تابستانی که همه امیدوار رونق و گشایش بودیم.همه می دانیم روزهای مجهول و سخت پاییز و زمستان هنوز از راه نرسیده است.نیک پیداست که سال سختی در راه است…پس لطفا علت این عدم دور اندیشی طولانی مدت را توضیح بدهید؟
تعارف را کنار بگذاریم…راحت حرف بزنیم…با شمشیر سامورایی اکران انلاین را نابود کردیم…با بوق و کرنا و طمطراق فراوان بالاخره کرکره سالن های سینما را بالا کشیدیم…آس ترین محصولاتمان را هم رو کردیم…حالا امروز نتیجه چیست؟فیلمی که پدیده جشنواره بود و در شرایط عادی به راحتی می توانست سی میلیارد تومان فروش کند با تمام تبلیغات و رتبه اول فروش و استقبال در نهایت به فروش یک میلیارد و هشتصد میلون تومانی رسیده است…خوب بد جلفی که برای فتح گیشه نقشه ها داشت و با وجود پیشنهاد بالا برای اکران آنلاین،آن را دور از شان خود دانست و تنها رضایت به سالن سینما داشت،امروز باید به هفتصد میلیون تومن فروش رضایت بدهد
سینماها دارها فریاد زدند که این تعطیلی ما را در شرف ورشکستگی قرار داده است.آنقدر فشار آوردند و فریاد زدند و بر سر اکران آنلاین کوبیدند و طرفداران اکران آنلاین را ضد سینما نامیدند تا بالاخره سینماها بازگشایی شد…غافل از اینکه در دام سلب مسولیت دوستان افتادند و حالا همچنان باز از ورشکستگی و ضرر مطلق می نالند و دست به دامان فیلم های مثل جوکر برای حداقل بقا شده اند.همان هایی که طبق پروتکل های بهداشتی موظف به فروش پنجاه درصد ظرفیت خود بودند و از این موضوع به شدت ناراحت بودند،حالا با واقعیتی روبرو هستند که ده درصد سالن خود را هم نمی توانند پر کنند.
چه می شد اگر با دور اندیشی در این شرایط و با تقویت و حمایت همه سینما این یکسال را(و فقط همین یکسال را)به اکران آنلاین با قدرت می پرداختیم و بعد از ریشه کن شدن بیماری و بازگشایی سالن ها در شرایط سلامت،هم مردم دوباره به سینماها هجوم می آوردند و و هم صنعت سینما صاحب یک فضای اکران مجازی قدرتمند می شد…واقعا راه دوری می رفت؟