مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
لیلا حاتمی از آن دست بازیگرانی است که نمیتوان تکنیک و شیوه بازیگری اش را به هیچکدام از تکنیک های رایج و مطرح این هنر شبیه دانست. او همیشه با نگاه، با میمیک و با لحن ادای دیالوگ هایی که نه تجربی و کارگاهی هست و نه اکتسابی و ادایی، بلکه انگار از یک ویژگی ذاتی و نبوغ آمیز شخصی می آید نقش را به شیوه خود به تصویر می کشد.در ادامه و به بهانه اکران فیلم تازه این بازیگر با معرفی چند فیلم از برجسته ترین نقش آفرینی های او مروری به این کیفیت ویژه بازیگری خواهیم داشت؛
رگ خواب (حمید نعمت اله – ۱۳۹۴)
بعد از بی پولی، فیلم رگ خواب دومین همکاری درخشان لیلا حاتمی با حمید نعمت اله به حساب می آید. حاصل این همکاری مجدد از بهترین نقش آفرینی های دهه ۹۰ سینمای ایران است.این نقش دومین سیمرغ جشنواره فجر را برای لیلا حاتمی به ارمغان آورد.
جدایی نادر از سیمین (اصغر فرهادی – ۱۳۸۹)
بی شک این بهترین فیلم کارنامه لیلا حاتمی است. جدایی نادر از سیمین با درخشش در اسکار و گلدن گلوب و برلین و ۵۰ جشنواره دیگر تنها خودش جهانی نشد بلکه بازیگرانش را هم به چهره های مطرحی در سطح جهان و جشنواره های جهانی تبدیل کرد. تا جایی که لیلا حاتمی در معتبرترین فستیوال های جهانی از جمله فستیوال کن به عنوان داور انتخاب شد.
سعادت آباد (مازیار میری – ۱۳۸۹)
فیلم سعادت آباد برای لیلا حاتمی بهترین امکان در دیدن تفاوت ها میان جمع بازیگران سرشناس سینمای ایران را فراهم آورده است. لیلا حاتمی در این فیلم بار دیگر ویژگی های آشنای بازیگری خود را تمام کمال به همراه می آورد و به راحتی تفاوت را شکل می دهد.
بی پولی (حمید نعمت اله – ۱۳۸۷)
اولین فیلم کمدی و تیپیکال ترین نقش آفرینی کارنامه بازیگری لیلا حاتمی با فیلم بی پولی رقم می خورد. جایی که او در نقش یک همسر خل وضع تصویری کاملا تازه از خود به نمایش می گذارد. او تنها با حضور در چند سکانس اصلی فیلم چنان تاثیرگذار است که اولین سیمرغ خود و همچنین جایزه مهم بازیگری از جشن منتقدان را نیز برای همین نقش به دست می آورد.
لیلا (داریوش مهرجویی – ۱۳۷۵)
اگر داریوش مهرجویی را شکل دهنده کاراکتر بازیگری مهمترین بازیگران سینمای کشور بدانیم سخنی به گزاف نگفته ایم. اگر رگ خواب را بهترین بازی و جدایی نادر از سیمین را بهترین فیلم کارنامه بازیگری لیلا حاتمی لقب دادیم، فیلم لیلا را باید به عنوان مهمترین نقش کارنامه او معرفی کنیم.
ارتفاع پست (ابراهیم حاتمی کیا – ۱۳۸۰)
تنها همکاری لیلاحاتمی با ابراهیم حاتمی کیا و تنها بازی با لهجه او در ارتفاع پست که یکی از پر حاشیه ترین فیلم های ابتدای دهه ۸۰ بود اتفاق افتاد. دیالوگ های کم و سکانس های محدود هم باعث نشده تا از تاثیرگذاری این کاراکثر کاسته شود. معدود بازیگرانی هستند که با نفس حضور خود در میان یک جمع پر تعداد بتوانند صحنه را مال خود کنند.لیلا حاتمی یکی از چند نمونه محدود سینمای ایران در این زمینه به حساب می آید.
حکم (مسعود کیمیایی – ۱۳۸۳)
دورترین تصویر از شمایل لیلا حاتمی حضور در سینمای پر کنتراست مسعود کیمیایی بود که با فیلم حکم این ترکیب به یک نتیجه جذاب منجر می شود. دیدن دوباره این فیلم بعد از سالها ثابت می کند که در حق جایگاه آن در سینمای ایران اجحاف شده است.
من (سهیل بیرقی – ۱۳۹۴)
متفاوت ترین لیلا حاتمی ممکن را باید در این اثر قدر نادیده سهیل بیرقی جست و جو کرد. فیلم و بازیی که متاسفانه بسیار محجور مانده و آنقدر که شایسته بود دیده و تحویل گرفته نشده است. اگر قرار باشد در میان این فیلم ها تنها یک اثر را سفارش به دیدن مجدد کنیم، همین فیلم “من” است. سینمای ایران در محو و نادیده گرفتن برخی از آثار شاخصش ید طولایی دارد!
پله آخر (علی مصفا – ۱۳۸۹)
لیلا حاتمی در پله آخر شبیه ترن نقش آفرینی به کاراکتر واقعی خود را به اجرا می گذارد و با همان معصومیت و صمیمیت دوست داشتنی تماشای فیلم را دلپذیر تر می کند. دیدن پله آخر به خصوص به مخاطبان سینمای جدی و مستقل ایران توصیه می شود.
آب و آتش (فریدون جیرانی -۱۳۷۹)
آب و آتش در کنار سالاد فصل یکی از دو همکاری برجسته لیلا حاتمی با فریدون جیرانی به حساب می آید. کاراکترهایی مشابه که حاتمی در آن شمایل دختری را از دل جامعه آن روزهای ایران، یعنی بین سال های ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴ در دوران دولت اصلاحات را نمایندگی می کند. دختری که به دنبال هر مسیری برای رهایی، دست به فروپاشی اخلاقی و احساسی میزند و معمولا با پایانی ناخشنود روبرو می شود.
یادداشتی از محسن شرف‌الدین