«محمد دلاوری» از تبعات اجرای برنامه ‌ای مطالبه ‌گر روی آنتن زنده می‌ گوید

«بعضی افراد می‌گویند که تو به مسئولان حمله می‌کنی و مردم، حمله کردن را دوست دارند ولی من هیچ وقت برای خوشایند مردم حرفی نمی‌زنم تا تحسینم کنند»، دلاوری با این مقدمه درباره نظر مردم درخصوص انتقادهایش به مسئولان می‌گوید: «جالب این‌جاست که مردم هم هیچ وقت دنبال حمله کردن و انتقاد ناروا از مسئولان نیستند. خیلی وقت‌ها به برنامه پیامک می‌زنند که بابت ادب و احترامی که به مهمان می‌گذاری و همچنین سوالات جدی از مسئولان  متشکریم ! مردم انتظار پاسخ عقلانی و روشن دارند. نمی‌شود که مدیر باشید، خودرو و خانه خوب و حقوق بالا داشته باشید و بعد هم بگویید که من نمی‌توانم کاری انجام بدهم. اگر نمی‌توانید با یک خداحافظی خوشحال‌مان کنید! مثلا ما چطور باید سازمان‌های عریض و طویل تعزیرات، حمایت از مصرف کننده، صمت، شورای رقابت، تنظیم بازار و ده‌ها سازمان دیگر داشته باشیم، همه این‌ها حقوق‌های خوب و کلان بگیرند اما بازار رها باشد؟ مدیر باید پاسخ بدهد که چه کرده است؟ اگر کاری نمی‌تواند بکند سازمانش را جمع کند. مگر ما وحی داریم که حتما چنین ساختاری باید داشته باشیم؟ کما این‌که فردا ممکن است خود من هم به مردم اعلام کنم که دیگر نمی‌توانم حرف‌شان را بزنم. نمی‌توانم، اجازه نمی‌دهند یا … این‌جا پاسخ مردم چیست؟ می‌گویند اگر نمی‌توانی برو خانه‌ات و استراحت کن. حداقل یک برنامه درباره سفر و طبیعت درست کن تا سرگرم شویم. ما همه کارمند مردم هستیم و باید بدون هیچ بهانه‌ای کارمان را انجام دهیم. این‌که مسئولی بیاید و تحریم و مسائل دیگر را بهانه کند تا کارش را انجام ندهد پذیرفتنی نیست.»

یکی از سوال‌هایی که ممکن است در ذهن همه شکل بگیرد، این است که این برنامه چطور مسئولان را دعوت می‌کند؟ به خصوص وقتی قرار است که با آن‌ها وارد چالش شوید، چرا دعوت‌تان را می‌پذیرند؟ مجری برنامه جنجالی «تهران۲۰» درباره روند دعوت کردن مهمانان برنامه‌اش می‌گوید: «ما مثل همه برنامه‌های دیگر با مسئولان تماس می‌گیریم و دعوت‌شان می‌کنیم. بعضی‌ها قبول می‌کنند و ما در خدمت‌شان هستیم. بعضی‌ها هم تماس می‌گیرند و با ارتباطاتی که دارند به ما می‌رسانند که هر سوالی را مطرح نکنیم. بعضی‌ها اما اصلا قبول نمی‌کنند که به برنامه بیایند. اگر آن‌ها قبول نکنند کار ما تمام نمی‌شود. ما منتقدان را دعوت می‌کنیم که بیایند و علیه آن‌ها صحبت کنند یا حتی روی آنتن اعلام می‌کنیم که فلان مسئول حاضر به پاسخ گویی نیست. پس در نتیجه مسئولی که تصمیم می‌گیرد قهر کند در حقیقت به ضرر خودش کار می‌کند. چون زبان ما را که نمی‌تواند ببندد. من معتقدم قهرکردن با رسانه پرسشگر جزو لوس‌ترین کارهایی است که در هیچ جای دنیا سابقه ندارد. مسئولی که نتواند بعد از سال‌ها مدیریت، پاسخ یک مجری را بدهد باید برای مدیریت و هوش و صلاحیت خودش نگران باشد چون میزان تسلط یک مجری شاید یک دهم تسلط آن مسئول به موضوع برنامه است. بعضی‌ها البته نگران چالشی شدن بحث هستند اما میزان سخت‌گیری ما در گفت وگوهایمان یک دهم هاردتاک‌های خارجی است. این مسئولان اگر هاردتاک‌های خارجی را ببینند تازه می‌فهمند مجری سخت و عصبانی یعنی چه؟ من اتفاقا بسیار ملایم و مهربان با مسئولان گفت‌و‌گو می‌کنم.»

یکی از انتقادهایی که به اجراهای دلاوری وارد می‌شود، ندیدن نقاط قوت افراد و سازمان‌هاست. در این باره می‌گوید: «بعضی‌ها فکر می‌کنند این‌که من انتقاد می‌کنم یعنی مشکلات و آینده را سیاه می‌بینم، درصورتی که این‌طور نیست. من می‌گویم سیستم اداری کشور ما یک سیستم کهنه و بی سر و سامان است. در یک تشکیلات کهنه همه جور جانوری مثل دزد، اختلاس‌گر، منفعت‌طلب و … رشد می‌کنند. این‌ها مثل موش و سوسک می‌مانند. جانور موذی در یک فضای نمور و کهنه رشد می‌کند و سیستم اداری ما هم پر از نقطه‌های کهنه و نمور و پر از قوانین کهنه  و سازمان‌های موازی است. این‌ جور جاها مکان‌های خوبی است برای این‌که موش‌ها و سوسک‌ها رشد کنند. به همین دلیل است که ما هر طرف را سم‌‍ پاشی می‌کنیم، سوسک‌ها و موش‌ها از یک جای دیگر خارج می‌شوند. اگر بخواهیم  تحول ایجاد کنیم باید این ساختمان را عایق‌بندی و قسمت‌های پوسیده‌اش را ترمیم کنیم. وگرنه هرچقدر آدم‌هایی مثل ما و اهالی رسانه و حتی پرقدرت‌تر از ما مثل قوه قضاییه یک لانه سوسک را ببندند دوباره یک لانه سوسک دیگر باز می‌شود. چون این زمین، نمور است. ما در رسانه مدام فریاد می‌زنیم که فلان جا دارد اتفاق بدی می‌افتد. قوه قضاییه هم بخشی از قسمت‌های تاریک را پیدا می‌کند و به میز محاکمه می‌کشاند ولی بالاخره یک روزی باید همه مسئولان دور هم جمع بشوند و یک طرح عمیق عملیاتی بلند مدت بریزند و همه با اجماع این طرح را اجرا کنند تا به نظام دیوان سالار اداری‌مان جاروی اساسی بزنیم. ما تا وقتی قوانین انباشته کهنه را پالایش نکنیم، تا وقتی سازمان‌هایی را که فقط برای مکیدن بودجه ایجاد شدند تعطیل و قوانین را شفاف نکنیم اتفاق مهمی نمی‌افتد. ما در رسانه فعلا کارمان این است که نگذاریم آلودگی‌ها گسترش جدی پیدا کند. تا همین اندازه موثر هستیم و نباید نادیده‌اش بگیریم. من اوضاع را خیلی سیاه نمی‌بینم اما هشدارهای جدی درباره خیلی چیزها دارم. معتقدم نیاز به یک تحرک اورژانسی داریم.»