مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
مورچه های عسل را می توان از شاهکارهای آفرینش نام برد. آنها در موسم باران شهد و عصاره ی گل ها و گیاهان موجود در صحرا و یا فضولات برخی حشرات انگلی روی برگ ها را (که پر از مواد قندی می باشند) همانند زنبورها می مکند.
این مورچه ها شهد گل ها را در شکم خود ذخیره می کنند و به دایره های کروی کوچک به اندازه ی یک حبه انگور درخشان و شفاف متمایل به زرد تبدیل می شوند و به سمت کلونی های خود می روند.
روش کار آنها به این شکل است که پس از ذخیره ی شهد خود را به صورت وارونه درون لانه ها آویزان می کنند و در فصول زمستان و خشکسالی، به عنوان منبع غذایی سایر مورچه ها مورد استفاده قرار می گیرند.
اگر یکی از این مورچه ها بر اثر سنگینی از حالت آویزان خارج شده و بیفتد، مورچه های کارگر او را دوباره از سقف لانه آویزان می کنند. هر مورچه ی عسل بیش از ۸ برابر وزن خود عسل حمل می کند و گاهی ممکن است به دلیل حجم زیاد عسل بمیرند.
مورچه های گرسنه دهان خود را به دهان مورچه ی عسل می چسبانند و مورچه ی سوم شکم مورچه ی عسل را با فشار منقبض می کند تا یک قطره عسل به دهان مورچه ی گرسنه بریزد.
برخی از بومیان استرالیا این مورچه ها را به عنوان شکلات می خورند و برای آنها یک نوع نماد و سمبل فرهنگ بومی نیز به شمار میرود.
در این گزارش تصاویر جالبی از این مورچه های خاص و منحصر به فرد را خواهید دید.
