پاسخ اقای کارگردان درباره استفاده از کلاه گیس!

کیانوش عیاری کارگردان صاحب بک کشورمان می گوید : سینمای ایران پر است از فیلمسازانی که با ساخت آثاری متوسط و چه بسا ضعیف مقبول عام و خاص در داخل و خارج شده اند.

سینما سینما، پس از آنکه نام فیلمهای بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر اعلام شد، خبرهایی مبنی بر اعلام اصلاحیه های طویل به برخی از فیلم ها به گوش می رسد. یکی از این فیلمها کاناپه ساخته کیانوش عیاری است.

پاسخ جالب کیانوش عیاری سرصحنه فیلم کاناپه به سوالی درباره استفاده از کلاه گیس پوریا ذوالفقاری منتقد سینما در فیس بوک خود نوشت : سینمای ایران پر است از فیلمسازانی که با ساخت آثاری متوسط و چه بسا ضعیف مقبول عام و خاص در داخل و خارج شده اند. در جشنواره بوده اند. فیلمشان در بهترین فصل های اکران هم روی پرده رفته ولی با یک مظلوم نمایی درک ناشدنی و راه انداختن بازی هایی که شامورتی بازی محترمانه ترین نام برای آنهاست، آوازه شهرت خود را از مرزها فراتر برده اند. دارم فکر می کنم اگر ذره ای از این خصلت در کیانوش عیاری بود، او اکنون چه جایگاهی داشت. او که فیلم هایش واقعا بدشانس بودند. او که سر ماجرای خانه ی پدری واقعا مظلوم واقع شد. ولی نه فغان کرد و نه بازی ای را کلید زد.

دارم به پاسخ صادقانه و صد در صد سینمایی و خالی از حسابگری اش فکر می کنم وقتی سر صحنه ی کاناپه از او پرسیدم نگران نیستید بابت استفاده از کلاه گیس اذیت تان کنند؟ و او گفت: “واقع گرایی من را به این جا رسانده. دیگر توانش را ندارم. در روزگار قریب از آبدارچی پروژه هم خجالت می کشیدم که دارم پرستارهای دهه ی پنجاه را با مقنعه تصویر می کنم.” عیاری جایی ایستاده که نتیجه ی طبیعی رویکرد واقع گرایانه ی اوست.

در سینمایی که واقع گرایی به ردیف کردن یک سری اتفاق تبدیل و معنا شده، عیاری تنها فیلمساز به معنای دقیق رئالیست ماست. تنها کسی که حتی لحظه های مرده و عادی زندگی روزمره را بی احساس نیاز به افزودن رخداد و واقعه ای بر آن ها تصویر می کند و به جذاب ترین شکل به زبان سینما باز می گرداند. تنها در اثری از اوست که می توانیم چند دقیقه به تماشای مرد یا زنی بنشینیم که از خانه وارد حیاط می شود، لب حوض می نشیند، آبی به صورتش می زند، برمی خیزد و دوباره راه آمده را به سمت خانه طی می کند…و ما در مقام مخاطب احساس نمی کنیم چیزی کم است و صحنه ای بی معنا را دیدیم. باید سینما را بلد باشی و تکینک و تمهیدش در ناخودآگاهت رسوب کرده باشد که نترسی از این رویکرد و در تحققش موفق باشی. عیاری آخرین و مهم ترین آزمون برای مدیران فعلی سینما و جشنواره است.

مدیرانی متهم به محافظه کاری و کوتاه آمدن های مستمر و بعضا بی دلیل. این شما و این هم فیلمسازی که نیامده، با فیلمش نخستین شوک را به سینمای مدعی واقع گرایی وارد کرده است. کاناپه در جشنواره باشد یا نباشد، این شوک تاثیر کوتاه و بلند مدتی انکارنشدنی خواهد داشت.