بر مبنای “گزارش جهانی شادی”، در سال ۲۰۱۶ ایران از لحاظ شاخصهای نشاط عمومی در میان ۱۵۷ کشور مورد بررسی در رتبه ۱۰۵ قرار دارد. بر اساس گزارش “آینده پژوهی ایران ۱۳۹۶” مرکز تحقیقات استراتژیک ریاستجمهوری، هم ۷۵ درصد از مردم دچار یاس و ناامیدی هستند.
هند به لحاظ نسبت جمعیت و امکانات نتوانسته امکانات مورد نیاز مردمش را فراهم کند، اما مردم شادی دارد؛ یعنی در چهره مردمش حتی آن کسی که گدایی میکند احساس غم و خشمی که در چهره و رفتار عمومی ایرانیها میبینید، مشاهده نمیشود.
اما عامل اصلی نبود نشاط اجتماعی در جامعه ایران چیست؟ آیا با پیروی از تحقیقات جهانی میتوان نبود حمایت اجتماعی را مهمترین عامل فقدان نشاط اجتماعی در کشور دانست؟
مهدی ملک محمد روانشناس با بیان شرایط متفاوت جامعه ایران، مهمترین عامل نبود نشاط اجتماعی در کشور را “احساس درماندگی” میداند.
به اعتقاد این روانشناس پیشبینی ناپذیر بودن آینده و عدم کنترل مردم بر شرایط استرس زا، بوجود آورنده فضای ناامیدی و افسردگی در کشور است.
این روانشناس با توضیح علتهای دور شدن فضای جامعه ایران از نشاط اجتماعی، ایجاد فضای اعتماد در جامعه و صداقت و مسئولیت پذیری حاکمیت در قبال تصمیمات را راهکار مقابله با فضای یاس در جامعه و ایجاد نشاط اجتماعی میداند./فرارو
چرا مردم ایران شاد نیستند، اما هندی های فقیر شادند؟