مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
سحر زکریا بازیگر با تجربه عرصه سینما و تلوزیون در بیست و هشتم اذرماه سال ۱۳۵۲ در شهر اراک به دنیا امده است. وی با بازی در مجموعه تلویزیونی «در پناه تو» (در نقش دخترعموی رامین) وارد دنیای بازیگری شد. اما شاید از بازی در فیلم «مردی از جنس بلور» بود که دیده شد.
جام جم آنلاین: بازی در نقش همسر رابین‌هود در مجموعه طنز «قطار ابدی» تا حدودی او را به شهرت رساند، اما او با برنامه طنز «پاورچین» بود که استعدادهای نهفته بازی در نقش کمدی خود را بروز داد و به محبوبیت رسید.
با او درباره فعالیت‌هایش گفت‌وگویی انجام دادیم که در ادامه می‌خوانید.
از فعالیت‌های اخیرتان برای ما بگویید.فعلا در یک تله‌فیلم به نام «آوار» بازی می‌کنم. در یک کار تئاتر هم بودم که به مشکل مالی خورد و کار فعلا تعطیل شده است. حالا نمی‌دانم دوباره راه می‌افتد یا نه.
شما خودتان بازی در نقش‌های طنز را بیشتر می‌پسندید یا بازی در نقش‌های جدی؟
نقش‌های جدی را بیشتر دوست دارم. اما برحسب اتفاق در کار طنز افتادم.
در زندگی واقعی بیشتر شخصیت شوخی دارید یا یک شخصیت جدی؟
بیشتر جدی هستم.
بجز کار سینما فعالیت دیگری دارید؟
نه.
اوقات فراغت‌تان را چطور سپری می‌کنید؟
سعی می‌کنم فیلم ببینم و کتاب بخوانم.
چه کتاب‌هایی؟
بستگی دارد که چه کتاب خوبی به من معرفی شود. بعضی وقت‌ها روان‌شناسی یا رمان تاریخی و بعضی اوقات زندگینامه یک فرد مشهور. در یک موضوع خاص کتاب نمی‌خوانم.
اهل ورزش هستید؟
بله، ولی در یک سال اخیر متاسفانه نتوانستم ورزش کنم.
چرا؟
قدری بیمار بودم. در سالی که گذشت خیلی نتوانستم کار و ورزش کنم.
چقدر اهل شبکه‌های اجتماعی هستید؟
خودم خیلی علاقه‌ای به شبکه‌های اجتماعی ندارم. برایم عجیب است مردم ساعت‌ها گوشی تلفن همراه دستشان است و در شبکه‌های اجتماعی هستند. خودم در این حد استفاده می‌کنم که فقط وقتی برایم پیغامی می‌فرستند، می‌خوانم یا پیامی می‌دهم یا فیلمنامه‌ای برایم ارسال می‌کنند. اصلا معتاد نیستم.
نظر شما راجع به این حجم عمل جراحی زیبایی بانوان چیست؟
این یک تصمیم شخصی است که افراد می‌گیرند. خودم موافق نیستم، برای این‌که یک بازیگر همان بکر بودن صورتش قشنگ است. اگر سن بالا می‌رود برای همه هست. اما این موضوع یک جنبه اجتماعی هم دارد. خیلی از سینماگران زن فکر می‌کنند با بالا رفتن سن کم کار می‌شوند. متاسفانه در جامعه ما این اتفاق می‌افتد، درحالی‌که همه جای دنیا برعکس است. مثلا در آمریکا سن که بالا می‌رود بازیگر همچنان پر کار است و باز هم برایش نقش می‌نویسند. اما اینجا نقش‌آفرینی محدود می‌شود. اوایل کارم، می‌گفتند ای کاش ۳۰ سالت بود، الان می‌گویند کاش ۱۵سالت بود. اگر این به‌خاطر مسائل اجتماعی است همه جای دنیا طور دیگری است. من خیلی از جوان‌ها را می‌بینیم که متاسفانه دست به عمل جراحی زیبایی می‌زنند، اما خوب نیست. همه قیافه‌ها مصنوعی و شبیه هم شده است. اما به هر حال یک تصمیم شخصی است که من موافق آن نیستم.