مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
بهاره کیان‌افشار می‌گوید یک بازیگر در کار پیشکسوتان آنچنان امکان اعمال نظر ندارد، چرا که این کارگردان‌ها دقیق و به خوبی می‌دانند چه چیزی از کارشان می‌خواهند و روى آن تأکید دارند.
بهاره کیان افشار که این روزها فیلم سینمایی “کفش‌هایم کو؟” را به کارگردانی کیومرث پوراحمد بر پرده سینماها دارد، درباره این نقش به خبرنگار هنرآنلاین گفت: می‌توانم بگویم بهاره در فیلم “کفش‌هایم کو؟” یکی از نقش‌های مکمل خوبی بود که من تا حالا با آن برخورد کردم.
او ادامه داد: به نظرم نقش مکمل خوب با پردازش و جایگاه درست از نقش‌هاى اصلی می‌تواند مؤثرتر باشد، به شرط آنکه لزوم و اهمیت حضور آن نقش درست تعریف شده باشد. شخصیت بهاره هم به دلیل اختلافی که پدرش با زن‌عمویش دارد و فاصله زیادی که بین آن‌ها وجود دارد، همانند یک واسط عمل می‌کند و به واسطه ارتباط فامیلی غیر قابل گریز نمی‌شود جایگاه و عملکرد مؤثرش را نادیده گرفت. او دوست دارد رابطه‌ای را که سال‌هاست از هم گسسته، دوباره برقرار کند. ضمن اینکه بیشترین کسی است که با بیماری عمویش مواجه بوده است و برخورد منطقی‌تری نسبت به سایرین با این موضوع دارد. در واقع این نقش تعریف دارد و به یک شخصیت در فیلم بعد می‌دهد و من هم سعی کردم یکسری ریزه‌کاری‌ها را به آن اضافه کنم تا در فضای قصه، جای تنفس بگذارد.
وی با اشاره به اینکه نکاتی را به نقش افزوده است، بیان کرد: نقش چیزهایی داشت و به دلیل طولانی شدن قصه حذف شد، مثل تمایل وى به زبان و رسوم و فرهنگ ژاپن و استفاده از آداب و عادات آن‌ها، ولی از آنجایی که باید در روند قصه بیشتر به آن پرداخته می‌شد و گرنه ناقص می‌ماند، بنابراین حذف شد. ولی جایگاه شخصیتی این دختر جایگاه مهربانی است که می‌خواهد این اتصال را برقرار کند و کاملاً مشخص است و من سعی کردم روحیات وى سرخوش‌تر از آنچه در فیلمنامه بود ببینم و اجرا کنم.
بازیگر فیلم “بارکد” اظهار کرد: وقتی فیلمنامه را خواندم آن را دوست داشتم، ولی وقتی اولین بار فیلم را به صورت خصوصی دیدم، احساس کردم آن چیزی که نوشته شده بود نیست و آن چفت‌وبستی که در ذهن من وجود داشت اتفاق نیفتاده است. بعد از آن سه بار دیگر فیلم را در فضاهای مختلف دیدم و هر بار که دیدم بیشتر دوستش داشتم و روند قصه و ساختار آن خیلی منسجم و پخته‌تر به نظرم آمد. به طور کلی الان فیلم را به همان اندازه که در هنگام خواندن فیلمنامه دوست داشتم، دوست دارم.
او کار با کیومرث پوراحمد را سخت و شیرین خواند و افزود: کار با کیومرث پوراحمد هم سخت است و هم شیرین، میزان حوصله او برای دریافت آنچه می‌خواهد کم است، اما چون چیزی که می‌خواهد غیرمنطقی نیست نمی‌شود این را ایراد به حساب آورد. ضمن اینکه بسیار سخت‌گیر است و این جدیت فضای کار را جدی‌تر و سخت‌تر می‌کند، در واقع جلوی دوربین پوراحمد نمی‌توان آسوده و راحت بود. بازیگر در کار پیشکسوتان امکان اعمال نظر ندارد، چرا که این کارگردان‌ها به خوبی می‌دانند چه چیزی از کارشان می‌خواهند و بازیگر اگر می‌پذیرد در کار آن‌ها حضور داشته باشد، باید تصورات آن‌ها را برآورده کند.
کیان افشار درباره میزان تأثیر این قبیل فیلم‌ها بر جامعه نیز گفت: ساخت فیلم‌هایی از این دست اتفاق بسیار خوبی است که انسان‌های ارزشمند وقتشان را می‌گذارند و بودجه‌هایی را صرف بالا بردن آگاهی مردم و نشان دادن معضلات و درد و بیماری‌هایی که در اطرافمان هست و دیده نمی‌شود، می‌کنند. جای خوشحالی است که درباره این مسائل هم فیلم ساخته می‌شود و این‌ها روایت و بازگو می‌شود. این درد بزرگی بود که پوراحمد ده سال به خاطر مادر نازنینش با آن درگیر بود و زخم آن را در سینه داشت و حالا آنچه را که از نزدیک لمس کرده بود در قالب فیلم بازگو کرده است. این موضوعات در اطرافمان هست و باید بیان شود.
بازیگر” کلاه پهلوی” در ادامه درباره تفاوت کار پوراحمد و کیایی دو کارگردان از دو نسل مختلف اظهار کرد: اصولاً در بازی آدم راحت و بی‌خیالی نیستم. اما هر کارگردانی هم اصول و شرایط خاص کاری خودش را دارد. آقای پوراحمد سبک و سیاق کاری خودش را دارد و این باعث نمی‌شود که ترس شما کم شود. در واقع این ترس به دلیل این است که شما در مقابل یک کارگردان پیشکسوت قرار است بازی کنید و همین حس استرس را در شما چند برابر می‌کند. فیلم “بارکد” هم صحنه‌های خاصی داشت و سخت بود، ولی کیایی کمک کرد تا از آورده خودم بدون ترس استفاده کنم و در آرامش کار کنم، این شاید تفاوت کاری این دو کارگردان باشد.