مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
عباس غزالی جزو بازیگرانی است که با حس و غریزه اش به سراغ ایفای نقش ها می رود. غزالی در سریال مادرانه در نقش یک جوان معترض ارتباطش را با مخاطب حفظ کرد و دو سال قبل هم در فیلم اعترافات ذهن خطرناک من نقش متفاوتی بازی کرد.
احمد محمد اسماعیلی: از همان حضور تاثیر گذارش در سریال وضعیت سفید در قالب یک نقش رئالیستی بسیار قابل باور یک جوان طبقه سنتی که درگیر مشکل اعتیاد و چالش با اعضا خانواده اش است. نوید ظهور یک بازیگر اثرگذار و خوش آتیه را داد. عباس غزالی جزو بازیگرانی است که با حس و غریزه اش به سراغ ایفای نقش ها می رود. غزالی در سریال مادرانه در نقش یک جوان معترض ارتباطش را با مخاطب حفظ کرد و دو سال قبل هم در فیلم اعترافات ذهن خطرناک من نقش متفاوتی بازی کرد.
او در فیلم دلبری نقش مثبت بازی کرد. حضور در فیلم کوتاه معرفی کتاب رویای نیمه شب تابستان در اواسط امسال نشان از علاقه اش به آزمودن تجربه های جدید دارد. با عباس غزالی درباره تحلیل نقش هایی که بازی کرده است و تبار شناسی نقش رامای فیلم قیچی گفت و گویی انجام داده ایم.
به نظر نمی رسد بازیگر عافیت طلبی باشید و دوست داشته باشید نقش های راحت در آپارتمان و زیر کولر گازی بازی کنید؟
– نقش های چغر، سخت و دشوار بیشتر به دلم می نشیند. احساس می کنم مردم دوست دارند بازیگران را در قالب این نوع نقش ها ببینند. نقش هایی مثل همین راما که با طبیعت کلنجار می رود. سختی کشیدن برای ایفای نقش و این گونه بازیگری است که برای من محترم و عزیز است.
این سختی کشیدن منجر به خود آزاری نمی شود؟
– منجر به یک خود آزاری لذت بخش و شیرین می شود. از زمان نمایش فیلم در جشنواره تا به امروز هر مخاطبی که قیچی را دیده، اولین جمله اش خطاب به من این است «عباس غزالی چقدر تو برای این نقش زجر کشیده ای.»
تا به حال چند بار فیلم قیچی را دیده اید؟
– بیش از پانزده بار دیده ام. هر بار که فیلم را می بینم حس لذت بخشی دارم و خوشحالم که شخصیتی را بازی کردم که در عین عصیانگری به شدت درون گرا و پیچیده است.
آیا فیلم دلبری را هم پانزده بار دیده اید؟
– سوال جالب بود. من موقعی پرونده بازی ام در یک فیلم بسته می شود که توام با پایان اکرانش در سینماها باشد و بازی ام را نقد می کنم و به نقد منتقدان بسنده نمی کنم. دلبری هم تجربه ای بود که فکر نمی کردم این مدلی از کار در بیاید.
نقش دلبری را توی رو در بایستی قبول کردید؟
– نه، اهل رو در بایستی نیستم. دلبری برای من حاوی یک نوع نگاه بود و فکر کردم نقش مثبت کم بازی کردم و قبولش کردم. البته فیلم شخصیت محور درباره یک زن بود. یادم می آید تا روزی که بازیگر نقش اول زن انتخاب نشده بود (هنگامه قاضیانی) من هنوز قرار داد نبسته بودم. ایشان قبلا هم نقش این نوع زنان را بازی کرده بود. به هر حال برای کارگردان ساختن این فیلم تجربه سنگینی بود و نتوانست فضای خوبی در بیاورد. آن فیلم نامه بهتر از این می شد ساخت شود.
راما انگار با خودش دعوا و جدل دارد؟
– من نقش این جور آدم را قبلا هم بازی کرده بودم. اما اینقدر درون گرا نبود. راما درست عین آتش زیر خاکستر است. اما خود آتش نیست و من می توانستم برون گرا هم بازی اش کنم که چنین کاری را انجام ندادم.
جاهایی خوی حیوانی اش بر منطقش غلبه دارد؟
– همین طور است. این کاراکتر به سیم آخر زده و شخصیت نامتعادلی دارد.
سر راما هم برای دردسر و چالش درد می کند؟
– سر من هم برای ایفای این نوع نقش ها درد می کند! با خودم فکر می کنم اگر عباس غزالی برای این نقش انتخاب نمی شد چه بازیگری آن را بازی می کرد و مطمئنم بالای هفتاد درصد از بازیگران سینما این نقش را نمی پذیرفتند.
چقدر در بازیتان در فیلم قیچی تحت تاثیر فیلم نفرین ساخته تقوایی با بازی بهروز وثوقی و سایر فیلم های موج نوی آن دوران بودید؟
– برای بازی در نقش راما از این فیلم و بازیگری که اشاره کردید الهامی نگرفتم. در مورد نفرین هم خاطرات مبهمی از دیدنش دارم و باید یک بار دیگر ببینمش و این مسئله را بررسی کنم. من تلاش کردم بازی ام بکر باشد.
به نظر می رسد تخصص خوبی در ایفای شخصیت های خاکستری نا آرام و عصیانگر مثل نقشی که در وضعیت سفید، اعترافات ذهن خطر ناک من و همین فیلم قیچی بازی کردید، دارید؟
– معتقدم کارنامه یک بازیگر باید تنوع داشته باشد و مدام نقش های یک جور را بازی نکند. اگر نقشی هم با نقش قبلی اش شباهت هایی دارد باید با نوع بازی اش در آن تفاوت ایجاد کند. اصولا نقش ها جای مانور زیادی برای من بازیگر دارند و معمولا هم تماشاگران با این نوع نقش ها بهتر ارتباط برقرار می کنند. در مورد ایفای نقش های متفاوت باید بازیگر نگاهش معطوف به پیشنهادات روی میزش باشد.
بعد از توفیق سریال وضعیت سفید بیش از سی عنوان فیلم نامه مشابه برای بازی داشتم که قبولشان نکردم. بنابراین اگر فیلم نامه خوب باشد و کاراکتر را بپسندم در مرحله بعد کارگردان برایم مهم است. اگر نام آشنا باشد که تکلیف مشخص است ولی اگر فیلم اولی باشد رجوع می کنم به فیلم هایی کوتاهی که ساخته است.
در سریال مادرانه هم نقش متفاوتی بازی کردید؟
– بله، همیشه به نقش های پیشنهادی این گونه نگاه می کنم که این نقش ها چقدر من را به اهدافم در بازیگری نزدیک می کند و اصولا وجبی به نقش ها نگاه نمی کنم که طول کدامشان بیشتر است و آن را بازی کنم. با این رویه و رد کردن نقش های زیاد تبدیل به بازیگر گزیده کاری شده ام. نقشم در فیلم اعتراف ذهن خطرناک من پاساژ مناسبی برای ورود اثر گذارم به سینما بود و خوشبختانه نقش جواب داد و کاندیدای دریافت سیمرغ نقش دوم مرد از جشنواره فیلم فجر دو سال قبل شدم.
قیچی اثری قابل توجه برای شما محسوب می شود؟
– برای این فیلم خیلی زحمت کشیدم و تولید سختی هم داشت و از نتیجه کار هم به شدت راضی هستم. فیلم قیچی یک فیلم متفاوت در سینمای ایران است و از شهر و آپارتمان دل کنده و رفته به دل طبیعت.
آیا شخصیت راما در فیلم قیچی یک ضد قهرمان سمپات است یا یک بدمن؟
– راما، ضد قهرمان است.
نوع و شیوه بازیتان به گونه ای است که بازیتان در قالب ضد قهرمان ها در قیاس با شخصیت های مثبت بهتر دیده می شود. چقدر به این مسئله اعتقاد دارید؟
– در فیلم دلبری کاراکترم مثبت است و می توانم به راحتی این نقش ها را بازی کنم. البته تا به حال اغلب شخصیت هایی که بازی کرده ام به سمت خاکستری شدن رویکرد داشتند و بازی هایم به گواه نظر منتقدان در قالب چنین شخصیت هایی به خوبی جواب می دهد. البته حضور موفق در این نوع نقش ها فقط به بازیگری مربوط نیست و فیزیک و نوع جزئیات چهره و اکت ها در این قضیه نقش مهمی دارند. من معتقدم بازیگر نباید خودش را در قالب یک نقش محصور کند و انتخاب هایش متنوع و متفاوت باشد و تعادل و بالانس در کارنامه بازیگری اش داشته باشد.
مکافات عمل در فیلم قیچی به عنوان زمینه اصلی درام مطرح می شود. شما از این قضیه در فیلم نامه چه استنباطی داشتید؟
– موقعی که فیلم نامه را خواندم متوجه خشم درونی راما شدم و من را عجیب شیفته خودش کرد.
ریشه به وجود آمدن این خشم درونی چیست؟
– خشم فروخفته ای است که ریشه در محیط اطرافش دارد و نزدیک ترین کس اش سبب آن شده است. بروز این خشم باعث می شود دست به عملی بزند. عملی خشن که باعث بریده شدن حکم قصاص برایش می شود. و بعد از این اتفاق راما وارد یک کشمکش درونی با خودش می شود و در نهایت تلاش می کند از قصاص زمینی فرار کند و به دل طبیعت بگریزد و ذره ذره طبیعت او را قصاص می کند و یک جورهایی روی این قضیه تاکید می شود که دنیا دار مکافات است. البته نگاه کارگردان به این موضوع بسیار هنرمندانه است و با زیان تصویری درست موضوع را به مخاطب منتقل می کند.
آیا راما را می توانیم آدم خود ویرانگری بدانیم؟
– راما در زندگی به مرحله ای رسیده است که خوب نمی تواند فکر و اوضاع را مدیریت کند و در لحظه است که تصمیم می گیرد و آنقدر خودش را بازنده می داند که فکر می کند همه چیز تمام شده است و بالاتر از سیاهی رنگی نیست.
و لحظه به لحظه به تباهی و غرق شدن نزدیک تر می شود. از روز اولی که با کارگردان صحبت کردم، لک زاده از من خواست محور بازی ام تاکید روی خشم فروخفته این آدم باشد. مثل خشم فروخفته مکبثی. برای درک بهتر این خشم دوباره رفتم و مکبث را خواندم و این باز خوانی مجدد خیلی کمکم کرد.
چه ویژگی های فیلم قیچی برایتان مهم بود؟
– فیلم قیچی یک فیلم شخصیت محور است و داستان جذابی دارد و به لحاظ لوکیشن شبیه هیچ فیلمی در سینمای ایران نیست. عوامل و کارگردان با دل و جرات رفتند در لوکیشن های دور دستی که کمتر گروهی حوصله و وقت صرف می کند که مسافت هزار کیلومتری دور از تهران را طی کند و برای کار به آنجا برود.
لوکیشنی زیبا و بکر در کنار طبیعت زیبای دو استان هرمزگان و سیستان و بلوچستان که آب دریای عمان و خلیج فارس با هم آمیختگی پیدا می کند. عوامل سازنده قیچی همه جوان و با انگیزه و پر انرژی سختی و گرمای هوا و نبود امکانات رفاهی مطلوب را تحمل و با عشق کار کردند.
نزدیک به هفتاد درصد از فیلم در روستای ساحلی بن داران در استان هرمزگان و حوالی میناب فیلمبرداری شد. کار در سه فاز فیلم برداری شد. بخش تهران، بخش داخل قطار همراهی مرد جوان با گروه فیلمبرداری برای فرار از تهران و بخش جنوب و تلاشی که برای رهایی از حکم قصاص و رفتن به آن سوی آب ها انجام می دهد، شامل این سه بخش است.
به نظر می رسد فیلم قیچی فیلمی است که به بازی بازیگر اصلی اش وابسته است؟
– بله، من ارتباط بسیار خوبی با نقش و فضای فیلم برقرار کردم و قیچی یکی از بهترین فیلم های کارنامه بازیگری ام است. کریم لک زاده هم با ساخت فیلمش استعداد و نبوغش را نشان داد و به طور حتم در سال های آینده خبرهای بیشتری از او می شنویم. فیلم قیچی به طور حتم فیلمی است که می تواند مخاطبان خاص خودش را پیدا کند.
کریم لک زاده در سال های اخیر با فیلم های کوتاهش بسیار دیده شده است؟
– بله، با دیدن فیلم های کوتاهش شیفته سبک کاری اش شدم و در طول کار هم ارتباط خوبی با او داشتم و توانستم با هدایت خوبش شمایل درستی از این شخصیت چند وجهی و چند لایه را ارائه کنم. در طول کار هم صحبت هایی با هم داشتیم و با نوع تفکر و ذهنیتش آشنا شدم و در نهایت نتیجه خوبی گرفتم. البته آدم وقتی با اطمینان هم کاری را شروع کند طبیعتا قدری ریسک و تردید هست. کار کوتاه با فیلم بلند سینمایی تفاوت دارد. از اولین سکانسی که جلوی دوربین رفتم اطمینانم چند برابر و شکم به یقین تبدیل شد و تا آخر هم از کار لذت بردم.