مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
نمایش «قصر شیرین» نشانه‌ای مهم در مسیر تغییر جایگاه حامد بهداد به عنوان یک بازیگر بود. بهداد، که تا چند سال قبل به‌عنوان متخصص بازی در نقش انسان‌هایی عصبی و برونگرا _ گاه با مایه‌هایی از مشکلات روحی _ شناخته می‌شد، حالا کم‌کم دارد به سمت خلق شخصیت‌هایی درونگراتر و کنترل‌شده‌تر پیش می‌رود. شاید اشاره‌ای به پنج بازی برتر بهداد در سال‌های اخیر، بتواند نشان‌دهنده این تغییر باشد.
بوتیک (حمید نعمت‌الله، ۱۳۸۱)
نعمت‌الله متخصص خلق شخصیت‌هایی است که در کمترین زمان ممکن با رفتارهای ویژه و پیچیدگی‌های درونی خود توجه تماشاگر را جلب می‌کنند و بهداد خوش‌اقبال بود که در اولین سال‌های بازیگری یکی از این نقش‌ها را بر عهده گرفت و با موفقیت از پس باورپذیر کردن‌اش بر آمد. آشفتگی، عصبیت و بریده بریده حرف زدن از همین فیلم در بازی بهداد تثبیت شدند.
روز سوم (محمدحسین لطیفی، ۱۳۸۵)
نمایانگر بُعد جدیدی از توانایی‌های بهداد: از اولین بازی‌های او که در آن احساس عاطفی درونی شخصیت بیش از کنش‌های بیرونی‌اش برجسته می‌شود. توانایی او در حفظ راکورد بازی‌اش – آن هم در مقابل دیگر بازیگرانی که گاه لهجه‌شان سکانس به سکانس عوض می‌شود – موفقیت بهداد را برجسته‌تر می‌کند.
جرم (مسعود کیمیایی، ۱۳۸۹)
دنیای این فیلم مسعود کیمیایی – متفاوت با واقع‌نماییِ گاه محدودکننده بسیاری از فیلم‌های ایرانی – فرصت مناسبی برای بهداد بود تا برونگرایی معمول خود را، این بار باورپذیرتر از همیشه و در هماهنگی کامل با فضای فیلم – به نمایش بگذارد. شخصیت ناصر، یادآور پاکباخته‌ترین شخصیت‌های سینمای کیمیایی، بدون بازی هوشمندانه بهداد چنین ماندگار نمی‌شد.
سعادت‌آباد (مازیار میری، ۱۳۸۹)
محسن شخصیتی است که قرار است ابتدا جذاب و بانمک به نظر برسد اما به‌تدریج متوجه شویم که چطور او حاضر است از تمام اطرافیان خود برای پیشرفت سوءاستفاده کند. بازی در این نقش کار ساده‌ای نیست: کاراکتری که در لحظاتی دوست‌داشتنی، و کمی بعد نفرت‌انگیز به نظر می‌رسد و بهداد موفق می‌شود این دوگانگی را به تماشاگر منتقل کند.
قصر شیرین (رضا میرکریمی، ۱۳۹۷)
حضور بهداد در نقش جلال مرادی در دقایق ابتدایی یادآور نقش‌آفرینی‌های نمونه‌ای سال‌های اولیه حضور حرفه‌ای بهداد به نظر می‌رسد: عصبی، دچار زخمی عمیق از پیش‌داستان، ناتوان در برقراری ارتباط آرام با اطراف و در آستانه انفجار. اما هر چه جلوتر می‌رویم کنترل‌شدگی بازی بهداد بیشتر به چشم می‌آید. حالا او آن‌قدر پخته شده که قابلیت بازی در نقش‌های پیچیده‌تری را هم دارد.
یادداشتی از آریا قریشی / سینما دیلی