روایت همسر مهندس نفت‌ کش از دردسرهای زندگی روی آب

«آرتمیس احمدی» همسر مهندس دوم یک کشتی نفت‌کش است و  ۴ سال از ازدواجش می‌گذرد.  با او که تجربیاتش را در اینستاگرام با دیگران به اشتراک می‌گذارد درباره نحوه همراهی با شوهرش در سفرهای دریایی همکلام شدیم که می‌گوید:  «به جز ۵ پرسنل اصلی که مجاز به آوردن همراهند و بعضی از پرسنل که فقط سالی یک بار امکان همراهی دارند، هیچ‌کدام از افراد کشتی حق بردن همسران‌شان را در سفرهای کاری ندارند. همسر من به ازای هر ماه که مشغول کار روی کشتی یا اصطلاحا آمبرد باشد، ۱۷ روز امکان حضور در خانه را دارد. این بازه زمانی که مهندسان کشتی روی آب و دور از خانواده هستند، بین حداقل ۳ تا ۴ ماه و حداکثر ۸ ماه متغیر است و البته برای برخی پرسنل به ۱۲ ماه هم می‌رسد. به همین دلیل ما در خیلی از مراسم‌ شادی و حتی از دست دادن عزیزانمان نبودیم».

او درباره آشنایی‌اش با نحوه زندگی روی آب، دردسرهایش و… می‌گوید: «با توجه به این‌که پدر و عمویم در نیروی دریایی مشغول بودند و خودم متولد بندر امام‌خمینی(ره) و اصطلاحا بچه جنوب هستم تا حدودی با این سبک‌زندگی آشنا بودم. مقصد اولین سفرم با کشتی نفت کش به چین بود. روزهای اول سفر برایم خیلی هیجان‌انگیز بود اما بعد از دو هفته فضایی که در آن زندگی می‌کردم، غذاهایی که می‌خوردم و آدم‌هایی که هر روز می‌دیدم، برایم تکراری و خسته کننده شد. حتی یادم می‌آید که دلم برای درخت، خیابان، خودرو، رفت‌و‌آمد آدم‌ها و حتی راه رفتن روی زمین هم تنگ شده بود. به خاطر دارم وقتی ۵ تا ۶ ساعت برای راه رفتن و خرید جزئی از کشتی پیاده شدیم، آن‌قدر راه رفتم که پاهایم تاول زد! مگر در کابین ۳ در ۴، چقدر می‌توانستم راه بروم؟ هیچی».

این همسر دریانورد مدتی است بخشی از زندگی‌اش در نفت‌کش را همراه با عکس قسمت‌های مختلف کشتی در صفحه مجازی خود به اشتراک می‌گذارد. او در پاسخ به سوالی که درباره عکس‌العمل دنبال کننده‌ها و دوستانش به شغل همسرش می‌پرسم، توضیح می‌دهد: «بیشتر مردم فکر می‌کنند سفر با این کشتی این جوری است که مثلا می‌رسید به سنگاپور، پیاده می‌شوید و حسابی به گردش و تفریح می‌روید. بعدش دوباره سوار می‌شوید و می‌روید هند و دوباره همان بساط تفریح و گردش به پاست. بیشتر مردم فکر می‌کنند به واسطه شغل شوهرم در کل دنیا می‌چرخم و ماجراجویی می‌کنم ولی واقعیت این است که کشتی‌های نفت کش یک مبدأ و مقصد مشخص دارند و امکان توقف وسط مسیر وجود ندارد. برخلاف کشتی‌های کانتینر که برای تخلیه بار مدت طولانی‌تری در مقصد توقف می‌کنند، کشتی‌های نفت‌کش حداکثر ۲ تا ۴ روز در مقصد می‌مانند و در بیشتر مواقع هم دریانوردان و همراهان‌شان در کشور مقصد اجازه پیاده شدن ندارند. حتی به یاد دارم در یکی از سفرهایم، کشتی ۴ ماه لنگر‌انداخته بود و اجازه پیاده شدن نداشتیم. هم اکنون، تحریم‌ها امکان همان گردش چند ساعته را هم از ما گرفته‌است».

شاید تا چند وقت پیش، توصیف شرایط زندگی روی کشتی نفت‌کش برای دیگران سخت یا حتی نشدنی بود اما حالا با شیوع کرونا، ماجرا فرق کرده است. «احمدی» با این مقدمه درباره محدودیت‌های حضور در کشتی می‌گوید: «قبلا اطرافیان خیلی این سبک زندگی را دوست داشتند و به زندگی در این شرایط تمایل نشان می‌دادند اما هم اکنون که همه شرایط قرنطینه را تجربه کردند، کاملا سختی‌های زندگی در کشتی را درک می‌کنند. البته در قرنطینه این امکان وجود دارد که با خودرو دور بزنید یا با رعایت پروتکل‌ها پیاده‌روی کنید ولی ما در کشتی فقط یک پنجره داریم که تا چشم کار می‌کند، از آن منظره تکراری دریا و موج‌هایش دیده می‌شود. علاوه بر آن اجازه این را‌هم که بدون هماهنگی قدم بزنیم یا برای تماشای غروب و طلوع آفتاب روی عرشه برویم،   نداریم. محدودیت‌ها ما را ملزم به رعایت برخی قوانین می‌کند. مثلا من اگر بخواهم قدم بزنم باید همسرم همراهم باشد، از مقر  فرماندهی کشتی اجازه بگیریم و در حالی که رصد می‌شویم، خیلی کوتاه روی عرشه کشتی قدم بزنیم.»

اولین چیزی که بعد از این گفته‌ها به ذهن متبادر می‌شود، طاقت‌فرسا بودن حضور در این شرایط است. اما آیا واقعا همین‌طور است؟ هیچ‌گونه ابزار سرگرم‌کننده‌ای روی کشتی وجود ندارد و اتفاق هیجان‌انگیزی رخ نمی‌دهد؟ او در این باره می‌گوید: «من به عنوان یک همراه همیشه با خودم تعدادی کتاب، هارد پر از فیلم، وسایل نقاشی و ساز دارم. در کشتی اتاق بازی داریم که پرسنل آن‌جا برای تفریح دور هم جمع می‌شوند. یادم می‌آید که یک بار با سختی زیاد تلویزیون را به ماهواره وصل کردند و با هم فوتبال جام‌جهانی را نگاه کردیم. در ضمن، با توجه به شرایط و مناسبت‌های خاص مثل اعیاد برای افزایش انرژی پرسنل، مهمانی‌هایی برگزار می‌شود. تمام خدمه یک‌جا جمع می‌شوند، کیک و میز غذا را آماده می‌کنند و بازی‌های مختلف انجام می‌دهند. این دورهمی‌ها می‌تواند برای مدتی شور و حال ایجاد کند و حس دلتنگی و دوری از خانواده را کاهش دهد. هرچند پدرم معتقد است دریا گیراست و زمانی که دوران خدمت با همه سختی‌ها تمام می‌شود، تازه می‌فهمی که چقدر به این شغل علاقه داشتی. من به عنوان همراه و کسی که فقط دغدغه‌های فکری دارم و شاغل نیستم، انرژی‌ام را در طول سفر از دست می‌دهم اما دریانوردان علاوه بر این دغدغه‌ها و مسئولیت‌های بیشتری را به دوش می‌کشند و فعالیت بدنی زیادی هم دارند، عاشق حرفه‌شان هستند و این برایم جالب است.»