حالا دیگر تضاد بزرگتری شکل گرفته است. در حالی که کووید ۱۹ در هند جولان میدهد و مردم از کمبود اکسیژن جان میدهند، در آنسوی زمین، شهروندان آمریکا و اروپا واکسنزده، مشغول بازگشایی باشگاهها و رستورانها هستند و برای تعطیلات تابستانی نقشه میکشند.
علیرغم وعدههای بسیار کشورهای توسعهیافته برای واکسیناسیون کشورهای ضعیفتر کاری نکردند. به زعم کارشناسان این اتفاق یک شکست اخلاقی و اپیدمولوژیک است.
کشورهای غنی میلیاردها دوز واکسن سفارش میدهند، کووید ۱۹ را مدیریت میکنند و کمکم برای بازگشت به شرایط عادی آماده میشوند. اما وضع برای کشورهای دیگر به شکلی دیگر است. آنها در تامین سادهترین وسایل مورد نیاز برای کنترل بیماری کووید ۱۹ درمانده اند.
واقعیت این است که قرار نبود تضاد موجود تا این حد پررنگ و مشخص باشد. قرار بود همانطور که گفته شده بود واکسیناسیون یک حق جهانی باشد. قرار بود ۳۰۰ میلیون دلاری که بنیاد بیل گیتس به شرکت واکسنسازی هند کمک کرده بود، خرج واکسیناسیون کشورهای فقیر شود. در حالی که این اتفاقات به درستی نیفتاد.
مثلا همین هند که قرار بود برای کشورهای فقیر واکسن تولید کند و سهم بزرگی در برنامه کوواکس به عهده داشت، چنان گرفتار شد که صادراتش را متوقف کرد و حالا با بحرانی عظیم دست و پنجه نرم میکند.
یا برزیلی که روزی هزاران نفر را در اثر کووید ۱۹ از دست میدهد، موفق نشده به واکسن آسترازنکا دست پیدا کند. غنا و بنگلادش و … که بماند.