فرار مردم از شهر موصل

اسپوتنیک نوشت :  در جریان عملیات موصل که در شرق، شمال و  جنوب — شرق  جریان دارد، فرار مردم از  حومه  شهر  و روستاهای  اطراف که درگیر جنگ هستند افزایش یافته است. آنها  از   این نواحی فرار می کنند  و در مناطق تحت کنترل پیشمرگ ها  پناه می گیرند.  ۱۸۰۰ نفر که از  Bazdava  و Kornama  در شرق  موصل فرار کردند  توسط رزمندگان پیشمرگ  در اردوگاه پناهجویان  « حضر» و «اربیل» ساکن شدند.

پناهجویانی  که با خودرو از موصل فرار کردند  و پرچم سفید داشتند به  مناطق تحت کنترل پیشمرگ ها رسیدند. رزمندگان  کرد خودروها را  از مناطق درگیری خارج کردند و  پناهجویان را  در  اردوگاه « حضر»  در اربیل مستقر کردند.  در محل ورود  به اردوگاه،  پناهجویان به لحاظ امنیتی  مورد بازرسی قرار گرفتند. اکثر پناهجویان، کرد و عرب هستند. هر روز افراد بیشتری از موصل فرار می کنند.

 خبرنگار « اسپوتنیک» با  تعدادی از پناهجویان  که توانستند  در اردوگاه » حضر» مستقر شوند به گفتگو نشست.

زن ۳۲ ساله کرد به نام Newal Hazım از روستای Tobzavа در شرق  موصل گفت: «  من با ۴ فرزندم از آنجا فرار کردم و خیلی می ترسیدیم با مین اصابت کنیم.  داعشی ها  همه جا  را مین گذاری کرده اند.بچه ها گریه می کردند. وقتی دختر سه ساله ام گفت که نمی خواهد از خانه برود، من هم گریه ام گرفت.  جنگ در عراق هرگز به پایان نمی رسد.  چرا این چیزها همیشه در این منطقه رخ می دهد؟  جنگ بین ایران و عراق، بین  عراق و پیشمرگ ها، حمله آمریکا به عراق-  این جنگ ها زندگی ما را  مبدل به جهنم کرده است. در تمام عمرم ۴ بار مجبور به ترک  محل زندگی ام شدم. زندگی ما در ترس و  هراس دائمی سپری می شود. ما از جنگ خسته شدیم».

مدینه یوسف ۶۰ ساله  از روستای Gorcelil — گورجلیل- واقع در شرق موصل تعریف کرد و گفت: «ارتش عراق با استفاده از  تسلیحات سنگین برای آزادی روستای ما از شر داعشی ها دست به پیشروی زد. نیروهای دولتی به ما کمک کردند  روستا را ترک کنیم و به سمت شمال کریدور امن برایمان  باز کردند. خیلی وحشتناک بود، زیرا  توپ و  گلوله ها از فاصله خیلی نزدیک پرواز می کردند. اکنون ما در اردوگاه پناهجویان زندگی می کنیم. امیدوارم این آخرین  جابجایی برای ما باشد.  خیلی ها می گویند که اوضاع در عراق  به حالت عادی باز نخواهد گشت و جنگ  به پایان نخواهد رسید. ما نمی خواهیم به این حرف ها باور کنیم. اما این چیز ها ما را نگران می کند. عمری از من گذشته  و  دلم می خواهد باقیمانده  زندگی را در کنار بچه ها و نوه هایم در روستای زاد و بومی سپری کنم. این جنگ های  بی پایان،  زندگی ما را برباد داده است و مردم را  به جان یکدیگر انداخته اند. حالا  اول نه اسم شخص بلکه ملیت و دین  او را سئوال می کنند.  همه این چیزها  باعث ناراحتی زیاد می شود».